Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trzeci tom zdecydowanie wypada najsłabiej. Lilian to wesoła, irytująca trzpiotka. Gloria sama z siebie robi ofiarę. I strasznie wkurza przez całą książkę. Nie było tu wątku, który by mnie mocniej zaciekawił. Nadal dobrze się czytało i emocjonowało, ale chyba tylko ze względu na tą starą Gwyn...

No i Jack i Gloria, to było obleśne :/

Trzeci tom zdecydowanie wypada najsłabiej. Lilian to wesoła, irytująca trzpiotka. Gloria sama z siebie robi ofiarę. I strasznie wkurza przez całą książkę. Nie było tu wątku, który by mnie mocniej zaciekawił. Nadal dobrze się czytało i emocjonowało, ale chyba tylko ze względu na tą starą Gwyn...

No i Jack i Gloria, to było obleśne :/

Opowieść skupia się na dwóch wnuczkach Gwyneiry i Helen z pierwszej części - Kury-Maro-Tini i Elaine. Historia Kury i sama Kura trochę mnie irytowały, ale część o Elaine czytało się świetnie. Autorka zaprowadza nas też w nowe miejsca. Poprzednio poznaliśmy Canterbury Plains - krainę owczych baronów. Teraz wędrujemy na zachodnie wybrzeże do Greymouth obfitującego w złoża węgla. Zwiedzamy osiedla pracownicze, poznajemy tamtejszych biznesmenów. Jakże to inne oblicze Nowej Zelandii! Losy bohaterów nadal są mocno emocjonujące, choć rodzina Sideblossomów jest mocno przerysowana. Przez Kurę uważam, że ta część jest odrobinę gorsza niż poprzednia, ale zdecydowanie polecam.

Opowieść skupia się na dwóch wnuczkach Gwyneiry i Helen z pierwszej części - Kury-Maro-Tini i Elaine. Historia Kury i sama Kura trochę mnie irytowały, ale część o Elaine czytało się świetnie. Autorka zaprowadza nas też w nowe miejsca. Poprzednio poznaliśmy Canterbury Plains - krainę owczych baronów. Teraz wędrujemy na zachodnie wybrzeże do Greymouth obfitującego w złoża...

Wciągające losy dwóch kobiet, które decydują się na podróż w nieznane - do Nowej Zelandii. Największą zaletą tej książki jest niesamowicie przekonujące oddanie realiów Nowej Zelandii i jej mieszkańców - zarówno "pakeha" (określenie białego człowieka po maorysku) jak i prawie rdzennych Maorysów. Autorka starannie przygotowała się do napisania tej powieści, dzięki czemu możemy poznać m. in. zwyczaje i kulturę Maorysów. A przy tym nie ma nudy, bo przeżywamy emocjonujące losy naszych bohaterek, którym wcale nie jest łatwo. Jedyny minus to to, że czuć tu trochę klimat kiczowatych skandynawskich sag. Jednak jestem skłonna to wybaczyć za ogrom innych zalet. Taka ciekawostka: Nowa Zelandia jest najbardziej oddalonym od Polski lądem - jest to odległość ponad 17,5 tys. km!

Wciągające losy dwóch kobiet, które decydują się na podróż w nieznane - do Nowej Zelandii. Największą zaletą tej książki jest niesamowicie przekonujące oddanie realiów Nowej Zelandii i jej mieszkańców - zarówno "pakeha" (określenie białego człowieka po maorysku) jak i prawie rdzennych Maorysów. Autorka starannie przygotowała się do napisania tej powieści, dzięki czemu...